1e lezing: Hand.7,55 60
Tussenzang: ps.97,1.2b.6.7c.9
2e lezing: Apok.22,12 14.16 17.20  
Evangelie: Joh.17,20 26  

Eenheid en barmhartigheid

Wanneer zaken verkeerd gaan, wordt heel vaak de schuld bij anderen gelegd. Gaat het slecht in een bedrijf, dan heeft de leiding gefaald en is er weinig zelfreflectie bij het personeel. Gaat het slecht binnen de Kerk, dan krijgen de priesters en bisschoppen de schuld en kijken gedoopte mensen te weinig naar hoe zij zelf met de opdracht van de Heer zijn omgegaan.

Dit alles leidt ertoe dat er verdeeldheid komt. Ontevredenheid leidt ertoe dat mensen afhaken, waardoor zowel bedrijven alsook geloofsgemeenschappen verloren gaan. Daar tegenover staat dat mensen die zich samenpakken en zaken weten te behouden, nieuw leven bewerken. Zo las ik onlangs dat een kerk was aangewezen om gesloten te worden. De gemeenschap verzette zich ertegen en zorgde dat er weer perspectief kwam voor kerkgebouw en gemeenschap. Daarom werd het genomen besluit teruggedraaid.

Jezus is zich ervan bewust dat de opdracht om het Koninkrijk van God in deze wereld te vestigen niet vanzelfsprekend is en pas vruchten draagt in eenheid met God en met elkaar. Zo heeft Hij zelf geleefd en dat vraagt Hij ook van de mensen die zich in de loop der tijden aansluiten bij de Kerk. Eenheid is het sleutelwoord en waar dat aanwezig is, zie je ook een gemeenschap groeien. Waar eenheid aanwezig is, groeit ook evenwicht tussen God en de mensen. Mensen die alleen maar bouwen op vroomheid zijn vaak wereldvreemd. Mensen die alleen maar oog hebben voor menselijke ontwikkelingen en waarden vergeten God en betrekken Hem nauwelijks in hun leven.

In het leven van de Kerk is Jezus als de Zoon van God het fundament. Dat geeft ook identiteit aan ons gelovig leven. De grootste wens van Jezus is dat mensen die aan zijn Liefde zijn toevertrouwd door Hem bij God gebracht worden. Eenheid doet wonderen, omdat daar ook Gods zegen op rust. Verbondenheid met God wordt een kracht wanneer christenen in de verdrukking komen en bedreigd worden met de dood.

Bij het sterven van diaken Stefanus is het bewonderenswaardig hoe hij het leven los kan laten. Hij ziet de hemel open en weet dat Jezus op hem wacht. Hij schrijft de mensen die hem de dood aandoen niet af, maar bidt dat het hun vergeven wordt. Dit zagen wij ook toen Jezus aan het kruis hing en bad om vergeving voor het volk: “Zij weten niet wat zij doen.” Eenheid komt terug waar in plaats van rechtspraak barmhartigheid gehanteerd wordt. Juist hierin ontdekken wij wat de Heilige Geest bewerkt: de liefde overwint alles.

Tekst: Bezinning op het Woord, inleidende teksten bij de dagelijkse liturgie