1e lezing: Num.21,4 9  
Tussenzang: ps.78,1 2.34 38  
2e lezing: Fil.2,6 11  
Evangelie: Joh.3,13 17  

Het kruis meedragen

Feest van Kruisverheffing. Féést van Kruisverheffing. Verheffing: jawel, dat klinkt wel mooi, maar het is gruwelijk. Waarom openbaarde God zijn liefde voor ons juist in het kruis? Waarom leerden we Christus juist ten diepste kennen in het mysterie van het kruis? Je kunt je eraan ergeren, aan die kruisverering van de christenen. Paulus schreef er al over: "... Joden eisen wonderen, heidenen verlangen wijsheid. Maar wij verkondigen een gekruisigde Christus, voor de Joden een aanstoot, voor de heidenen een dwaasheid...".

Wat is het dat de levenshouding van de christen, waar het gaat om lijden en sterven, meer open is dan die van de niet-gelovigen? Waarom sprak Christus zelf zo vaak over lijden en sterven? Minstens, omdat lijden en dood levensgroot aanwezig zijn in ons leven. Je kunt er niet omheen. Iedereen gaat dood. En slechts een enkel leven verloopt praktisch pijnloos. We hoeven niet ver te zoeken. Kijken we maar om ons heen, met een open blik. Zoveel lijden van kinderen die op school gepest worden, angst in huwelijken, machtsmisbruik in bedrijven. Zou het dan reëel zijn om er geen aandacht voor te hebben? Nee, aandacht voor de zieke, de lijdende, aandacht voor zonde, lijden en dood is gezond, omdat het levensgroot in ons leven aanwezig is.

Als lijden en zwakte zo met ons leven verstrengeld zijn, dan is het begrijpelijk dat Christus juist daar aandacht voor heeft. Dat Hij aandacht voor ons heeft als we ziek zijn, lijden of sterven. Juist daar is Hij naast ons willen gaan staan. Niet om te filosoferen of te discussiëren of het lijden dat ons treft wel verdiend is of aanvaardbaar is, maar om mee te dragen. In zijn lijden en sterven heeft Hij onze diepste zwakheden mee doorleefd, is Hij meegegaan tot het uiterste. Daar waar wij aan de grenzen van ons bestaan raakten is Hij ons tegemoet gekomen.

We hebben Christus bovenal leren kennen in het kruis. Daar waar mensen lijden of slaaf van hun zonden zijn geworden, daar is God binnen willen treden, heeft Hij God-met-ons willen zijn. Niet om mee te klagen of te schelden tegen degenen die ons het leven zo zuur kunnen maken, maar om mee te dragen. Want waar Hij één kan worden met ons, kunnen wij één worden met Hem. Christus wilde ons menselijk leven delen, om ons mee te trekken in zijn goddelijk leven. "God heeft zijn Zoon niet naar de wereld gezonden om de wereld te oordelen, maar opdat de wereld door Hem zou worden gered” (Joh. 3, 17).

Blijven we dan niet steken in ons eigen leed. Geef het kruis in ons leven niet de kans om ons tot verbittering te voeren, maar gebruiken we het als een kans om het geheim van Kruisverheffing in ons eigen leven te laten groeien. "Onze last maakte Hij tot de zijne, zijn trouw werd de onze", zegt het vijfde eucharistisch gebed, als het gaat om Christus' liefde voor ons. Aan de andere kant van het kruis gloort het geheim van Christus’ verrijzenis, daar waar het eenzaam-zijn wordt gebroken door het geluk van het samenzijn. Je kunt het kruis in je leven proberen te ontvluchten. Je kunt het proberen te ontkennen. Je kunt erdoor verbitteren. Maar je kunt het ook doorleven. Daar waar mensen lijden voor elkaar in navolging van de Heer, komt immers de kracht van de goddelijke liefde vrij.

Tekst: Bezinning op het Woord, inleidende teksten bij de dagelijkse liturgie