Een foto uit de media: voor de kerk van Nice staat een soldaat met een mondkapje op en in zijn handen heeft hij een geweer. Die foto zegt veel over het afgelopen jaar, want in die ene foto zitten twee vormen van gevaar die dit jaar om aandacht vroegen: er zijn mensen die het leven van anderen bedreigen en er is een virus dat evenzeer levensbedreigend kan zijn. En dus letten we op, zijn we waakzaam: waakzaam dat corona niet verder verspreid wordt en waakzaam dat het leven van mensen niet door anderen bedreigd wordt. De foto van de soldaat met mondkapje en geweer toont die waakzaamheid in één beeld. Zou dat de waakzaamheid zijn die Jezus bedoelt in het evangelie als Hij zegt: ‘Wees waakzaam’?

Preek bij gelegenheid van de wijding van zes transeunt diakens op zaterdag 31 oktober 2020

Naast alle onzekerheid, zorgen en soms ook verdriet die de uitbraak van de pandemie ons hebben gebracht, kwam er ook een positieve reflex in naar boven: menselijk leven is het waard om beschermd te worden, ook als mensen al op leeftijd zijn gekomen. Het verbod op bezoek in verzorgings- en verpleeghuizen, was wellicht achteraf bezien wel te rigoureus en bleek andere ongewenste effecten te brengen. Maar het maakte wel duidelijk dat wij zonder veel discussie kwetsbaar menselijk leven de moeite waard vonden om te beschermen. De pandemie leverde geen brandstof voor de discussie over zogenaamd voltooid leven, maar zette ons in een klap weer terug in gezonde opvattingen over de beschermwaardigheid van elk menselijk leven.

Geloof en ongeloof: je kunt ze aantreffen op de meest onverwachte plaatsen. Op plekken waar je geloof zou verwachten, blijkt het soms verrassend afwezig. Op plaatsen waar je het helemaal niet verwacht, blijkt het er ineens te zijn. Daarom dit korte reisverhaal, als vakantiegedachte.

Relikwieën zijn er in allerlei soorten en maten. Sommige zijn zeker echt, maar bij de herkomst van sommige mag je ook vragen stellen. In een van onze Limburgse kerken bevindt zich een relikwie van de avondmaalszaal. Het zou best kunnen dat dit flintertje steen uit de zaal komt waar Jezus de Eucharistie instelde, maar honderd procent zeker is dat niet.

Op het eerste Pinksterfeest gingen de deuren van de leerlingen wagenwijd open, om de wereld in te gaan en de blijde boodschap te brengen. Tweede Pinksterdag gaan dit jaar de deuren van onze kerken weer open, om er binnen te gaan en om samen Eucharistie te kunnen vieren. Maar die opening zal bescheiden zijn: voorzichtigheid en zorgvuldigheid blijven troef. Het is niet anders.

In de Paasnacht, waarin we vieren dat Jezus door de dood naar het leven overging, wordt ieder jaar ook het verhaal van de doortocht door de Rode Zee gelezen: God bevrijdt zijn volk uit de hand van het onderdrukkend Egyptische regime. Het Joodse volk krijgt de vrijheid, zoals ook wij 75 jaar geleden de vrijheid kregen. Juist deze dagen zouden we dat stemmig herdenken en groots vieren.

Preek van bisschop Harrie Smeets bij gelegenheid van het Hoogfeest van Pasen op zondag 12 april 2020, gehouden in de Munsterkerk. De viering is live op tv uitgezonden door KRO-NCRV en L1.

Preek van hulpbisschop Everard de Jong tijdens de plechtige Paaswake op zaterdag 11 april vanuit de Munsterkerk in Roermond. De viering is rechtstreeks uitgezonden door de KRO-NCRV.

Op het ogenblik dat ik dit schrijf is het bijna halfvasten. Een aantrekkelijke voorjaarszon schijnt door de ramen naar binnen, de dagen worden lichter en de tuin maakt zich op voor een uitbundige bloei. En toch hangt er een donkere schaduw over al dat licht en leven heen.

“Het voorbeeld van de priesters en religieuzen die in de oorlog zijn omgekomen, mag ons wakker houden.” Dat zei bisschop Harrie Smeets vrijdagavond bij de herdenking van de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog in de kathedraal in Roermond. “Met hun inzet, hun verzat, gaven zij hun leven en getuigden zij in de donkere nacht van de vorige eeuw van het Licht van Christus,” aldus Mgr. Smeets.

Boodschap van bisschop Harrie Smeets voor de Veertigdagentijd 2020

In Nederland is december de feestmaand; in India is dat januari. Reden waarom de Indiase priesters in ons bisdom vaak dan voor een paar weken terugkeren voor hun vakantie. Samen met  pastoor Jan Vries van de O.-L.-Vrouwebasiliek in Maastricht en kapelaan Marthoma Alexander van Venray reizen we – hiertoe uitgenodigd – voor twee priesterwijdingen naar dit voor mij totaal onbekende land. Hier een onvolledige weergave van de vele, vele indrukken van dit gastvrije land en zijn vriendelijke bewoners.

De vrouw was naar een ouderavond van school geweest, voor een regulier gesprekje met de leerkracht, over de jongste van hun vier kinderen. De man zou thuis bij de kinderen blijven. ‘En hoe was het?”, vroeg de man bij zijn thuiskomst: “Niks bijzonders,” zei de vrouw: “Ook onze jongste leert goed en gedraagt zich keurig, is behulpzaam. Als je die leerkrachten mag geloven hebben wij de meest voorbeeldige kinderen van het westelijk halfrond.”

In zijn column van deze maand breekt bisschop Harrie Smeets een lans voor de rol van de vrouw in het kerstverhaal.

“De kerk is geworteld in Limburg. Het is onze taak om er voor te zorgen dat ze weer opnieuw zichtbaar wordt. Op de eerste plaats door gewoon ons werk te doen.” Dat zei bisschop Harrie Smeets deze week in zijn feestrede bij gelegenheid van de Dies Natalis van het Grootseminarie Rolduc. “Ik snap de vragen over gebouwen en financiën, maar die zijn niet het belangrijkste. Het gaat er op de eerste plaats om dat we mensen helpen om God opnieuw te leren kennen.”

In het jaar dat achter ons ligt, heeft er in alle dertien dekenaten van ons bisdom een driedaags bezoek plaatsgevonden. In maart begon die serie in Kerkrade en als laatste was verleden week het dekenaat Schinnen aan de beurt. Op iedere plaats was er een zeer gevarieerd programma samengesteld, zodat er in de loop van die drie dagen ruimte was voor ontmoeting met velen van u en er een goede indruk ontstond van het kerkelijk leven ter plekke. Uit de zorg waarmee het programma was samengesteld en werd uitgevoerd, sprak een oprecht welkom. Deze adventsbrief geeft mij de gelegenheid om u allen daarvoor hartelijk te danken.

Op 10 november viert de Nederlandse kerk Willibrordzondag. Maastrichtenaren kunnen het tot op de dag van vandaag niet laten: Telkens als Willibrord als eerste grote geloofsverkondiger in Nederland gevierd wordt, roepen ze: ‘Toen Willibrord in Nederland kwam, waren wij – door het werk van Servaas – al 300 jaar christen. Wij – zeggen de Maastrichtenaren dan – hadden al communiepakjes aan, toen ze in Holland nog in berenvellen liepen. Een nuchtere Hollander hoorde ik daarop zeggen dat Servaas dan toch niet helemaal in zijn opzet geslaagd was, want anders had Willibrord niet hoeven komen om het karwei af te maken. Beiden – Servaas en Willibrord – gaven gehoor aan de opdracht van Jezus in het evangelie: “Ga en maak alle volkeren tot mijn leerlingen”. 

Een aparte opleiding ‘bisschop voor beginners’ bestaat niet. Maar eens per jaar wordt er in Rome wel een cursus gegeven voor alle nieuwe bisschoppen, die in de maanden daarvoor benoemd zijn. Bisschop Harrie Smeets nam begin september deel aan wat in de wandelgangen ook wel ‘de babycursus’ wordt genoemd. Een verslag.

We staan vlak voor de viering van 75 jaar bevrijding. Op heel wat plaatsen in ons bisdom zullen de slachtoffers worden herdacht, maar zal bovenal de vrijheid worden gevierd. In Limburg beginnen we nu in september, in Mesch: het eerst bevrijde kerkdorp.